20 Ağustos 2014
Yeni gelmiştik tabura. İzmir’den Diyarbakır’a, Diyarbakır’dan Ankara’ya… Tam tamına 17 yıl… O kadar zaman, gece gündüz demeden hizmet etmiştik ülkemize. Ankaralıydın. İkimiz de burada emekli olacaktık. Bu yüzden son durakta memleketine geldiğin için çok mutluydun.Hasret kokusunu içine çekip dururdun.Her sabah mahallenizdeki sıcak poğaçalardan alır, “ Ah memleketim!” diye diye türküler okuttururdun. Pek sesin çıkmazdı. Ben seni güldürmek için şakalar yapardım, lakin tebessümünden fazlasını göremezdim.
Yardım ederdin herkese tam bir kahraman edasıyla. Gerçek bir kahraman gibi gittin zaten şehidim.
**
20 Şubat 2016
Evine gittik. Kapıyı açan sen değildin. Ev kalabalık, yalnızlık darmadağın… Oğlun bir köşede gömleğine sarılmış ağlıyordu. Ben babama doymadım, diyordu. Kendini suçluyordu. Hem de çok suçluyordu. Bilseydim… Bilseydim gelmeyeceğini, sabah öperdim giderken diyordu… Ve ağlıyordu. Çok ağlıyordu.
Eşin daha bir sakindi. Uzaklara bakıyor, konuşurken bir anda susuyor, dalıp dalıp gidiyordu. Her kapı çalındığında ayağa kalkıyor, sanki sen gelmişsin gibi heyecanlanıyordu. Senin olmadığını görünce daha bir susuyordu. İçine içine ağlıyordu… Arada bir artık durumu kaldıramayıp çığlıklar atıyordu ama kimse duymuyordu. Yine de… Yine de vatan sağ olsun diyordu…
**
22 Şubat 2016
Bomba Ankara’da değil, gönlümüzde patlamıştı şehidim. Bütün benliğimizi paramparça etmişti. Tarifsiz kelimelerin esareti, derin acılarımızı birer birer tüketmişti. Ve bitmişti. 17 yıl, bir anda gözlerimizin önünde bitmişti. Acılarımızı dindiren tek cümle, şu kelimelerdi: “ Vatan Sağ Olsun!”
**
Bu hikâye tamamen gerçek kişilerden alıntılanmıştır.
Türk Hava Kuvvetleri, Ankara