“Ve kararmaya yüz tuttuğu zaman geceye andolsun…” (Tekvîr, 81/17).
Gece… Yavaş yavaş gelir. Güneşi örter, gölgeleri uzatır, ışığı kısar. Bir bakarsın, dünya kararmış..
Tıpkı insanlık gibi. Ahlâk kararıyor. Vicdan kararıyor. Merhamet kararıyor..
Gece sessizdir, ama boğucudur. Karanlıkta yolunu kaybedersin. Sokakta korku büyür, evde huzursuzluk. Çünkü gece, sadece göğü değil, kalpleri de karartır..
Kur’an işte o geceye andolsun diyor. Bir işaret var burada: Karanlık sadece gökte değil, yerde de büyüyor..
Bugün dünyaya bak. Savaş gecesi, zulüm gecesi, açlık gecesi… Vicdanın karanlığında insanlar birbirini boğuyor. Siyasetçiler ışığı kapatıyor, ekranlar loşlaştırıyor, ve biz karanlıkta yönümüzü kaybediyoruz..
Ama gece ne kadar uzun olursa olsun, hep sabahla biter. Karanlığın en koyu olduğu an, aydınlığa en yakın andır..
Kur’an geceye andolsun derken, bize şunu söylüyor: Gece var, evet. Ama sabah da var!.
Sor kendine: Sen hangi gecedesin? Hangi karanlığa saplandın? Ve sabahı bekliyor musun, yoksa karanlığa razı mı oldun?.
Çünkü gecenin şahitliği var. Kalbin hangi ışığa döndüyse, karanlık da seni öyle kaydeder..
Gece bastığında, ya Allah’a sığınırsın… ya da karanlığa..
Selam ve duayla
Fî emânillah.