İnsan acizdir ama acziyetini çoğu defa bilmez, kabul etmez.
Hele eline güç geçirdi mi, bir makama geçti mi, zenginliğin kapısı açıldı mı, o güçsüz varlık haddini aşmaya başlar.
İnsan zayıftır ama çok güçlü olduğunu sanır.
İnsan muhtaçtır ama kendi kendine yettiğini düşünür.
İnsan doğar, doğumundan itibaren, kendi ayakları üzerinde durana, kendi işlerini kendisi yapabilir hale gelene dek yıllar geçer.
Bebeklik ve çocukluk dönemlerinde bir başkasına ihtiyaç duyar, uzun süre bakıma muhtaçtır.
Yani acizdir insan.
İnsan yaşlanır.
Hastalıklar baş gösterir.
Bünye zayıflar, hareketler yavaşlar.
Yine birilerinin yardımı ile ayakta durmaya, birilerinin desteği ile işlerini yapmaya çalışır.
Yine acizdir insan.
Acziyet parantezinde yaşar ama çoğu defa bunları unutur.
İnsan ölümlüdür.
Ölümlü olan her bir şeyin aciz olduğu gibi, insan da acizdir.
Lakin insan çoğu defa acziyetini bilhassa güçlü olduğu dönemlerde göremez, görmek istemez.
İnsan kendisini güçlü hissettiği an, her şeye yeteceğini düşündüğü zaman yanlışları arka arkaya yapmaya başlar.
Acziyetini anlasa yanlışlar zinciri birbirine eklenmeyecek, hatalar büyümeyecektir.
Acziyetini kendisine hatırlatanları çevresinden uzaklaştırmasa büyük yanlışlar yapmayacaktır.
Acziyetini unuttukça hatası artar.
En başta kibirlenir.
Eleştiremezsiniz onu.
Egosuna dokundukça kibri artar.
Her şeyi kendisinin kontrol ettiğini zanneder.
Her şeyin kendi kontrolünde olmasını ister.
Dünyanın kendi etrafında döndüğünü düşünür.
Dünyaya hakim olmak ister.
Bir şeylere ‘hakim’ oldukça böbürlenir.
Acziyetini unutan insan milyonların hayatını tehlikeye atmakta gözünü kırpmaz.
Acımasızlıkta sınır tanımaz.
İnsanların üzerine bombalar yağdırmaktan geri durmaz.
Çoluk, çocuk, kadın, yaşlı demeden katletmekten imtina etmez.
Zira aciz olduğunu unutmuştur.
Acziyetini unutmuş, güce tamah etmiş ve kendi olmaktan çıkmıştır artık.
Zira hep güce oynamıştır.
Güçlü olmayı tahayyül etmiştir.
Kendisini güce götüren her yolu mubah görmüştür.
Zamanla kendince güç de elde etmiştir.
Ama o güç zehirlemiştir onu; kendisini ve kendisinin peşine takılanları.
En büyük korkuları güçlerinin elinden alınmasıdır.
Artık güç onların elinde değil, onlar gücün elinde oyuncak olmuşlardır.
İnsanın elde edebileceği hiçbir güç daim değildir.
Acziyetini unutan şükretmez.
Günün sonunda güce oynayan, acziyetini unutan ve şükretmeyen kaybeder.
