Çabuk unutuyor, çabuk alışıyor ve çabuk tüketiyoruz bazı şeyleri. Oysa gerçeğini, aslını ve hakiki olanını bir kenara bırakmasak ve yokmuş gibi yapmasak daha güzel olacak bence.
“Bana ne!” diyerek ya da en azından böyle davranarak yaşamaya alıştık sanıyorum. Garip ama bazı şeyleri yapınca her şeyi yaptığımızı zanneder bir hale geldik. Ne mi demek istiyorum? Aslında daha önce benzer bir şeyi söylemiştim;
Şimdi mi? Şimdi de öyle işte; derdimiz olursa tweet atıyoruz, birini özlediğimizde görüntülü arıyoruz, fotoğraf paylaşıyoruz, beğeni, takipçi, izlenme falan derken öyle geçip gidiyor. Sonra bir yerlerde mesela bir bayram ziyaretinde, cenazede falan –ki başka türlü karşılaşamıyoruz- bir iki kelamdan sonra “Ne olacak bu gençlerin hali?” diye söylenip vazifesini yapmış birinin huzuruyla evlerimize dağılıyoruz.
…
Bazı şeylerle ilgili cümleler kurup sonra hiçbir şey olmamış gibi yaşamak benim fıtratıma ters geliyor. Yazıyorum, söylüyorum, konuşuyorum. Aslında derdine düşüyorum bütün bunların ve sonra zihnimde o derdi taşıyorum. Aklımdan bir türlü çıkmıyor, çıkaramıyorum. Gece oluyor uyuyamıyorum, gündüz oluyor düşünüyor, üzülüyorum. Ama yok gibi yapamıyor ve söylediğim anda bitmiş gibi davranamıyorum.
Sonra etrafıma bakınıyorum birkaç gün evvelinde herkesin bir şeyler söylediği, günlerce konuştuğu, neredeyse garip bir infiale dönüşen durumun kimsenin aklına bile gelmediğini görüyor hayret ediyorum.
…
Unutmak tamam da bu nasıl bir unutmak?
Ya en başında verilen tepki sahte ya sonrasında olan unutma hali bir garip hastalık. Hangisi diye düşünüyorum ama bir türlü içinden çıkamıyorum. Sonra birileri söyleyince “hatırladım” diyorlar. Ben hatırlamıyorum. Çünkü hatırlamak için önce unutmak gerek, ben unutmuyorum ki.
Ne o küçücük çocuklara yapılanları ne içimi acıtan olayları ne derdiyle yanan anaları ne derman arayan babaları ne mukaddesatıma saldıranları ne de ihanet edip pişkin pişkin konuşanları unutmuyorum, unutamıyorum.
…
Bence bizim hastalığımız tam da bu; unutmak, olmamış yaşanmamış gibi yapmak ve bu hastalıktan kurtulamazsak her attığımız adımda bir öncekini unutmuş, her zaman yeniden başlamış olacağız.
