“Bazı Hikâyeler Susturulamaz” sloganıyla yayınlanan belgesel, İsrail’in dünyanın gözü önünde gerçekleştirdiği soykırıma sanatla direnen Emel Ebu Sibah ve Sadin Tavil’in yaşamlarına odaklanıyor. Film, sanatın yalnızca estetik bir ifade aracı değil, aynı zamanda direnişin, umudun ve belleğin taşıyıcısı olduğunu güçlü bir şekilde vurguluyor.
GAZZE’DE BİR DUVAR, BİR FİGÜR, BİR DİRENİŞ
Gazze'de yaşayan Emel Ebu Sibah, yıkımın gölgesinde sanatına sarılan genç bir ressam. Eğitimini tamamladıktan sonra savaşın ortasında kalan kentine dönerek fırçasını bir direniş aracına dönüştürüyor. Bombardımanlarla yıkılmış bir binanın ayakta kalan tek duvarına çizdiği kadın figürü, arkadaki harabeyle hem keskin bir tezat oluşturuyor hem de sessiz bir haykırış niteliğinde. Sessiz direnişin bir sembolü olan Emel Ebu Sibah, “Görsel sanatçıyım, Gazze’de yaşıyorum ve 25 yaşındayım. Sanatı, ülkemi savunmak için bir silah olarak görüyorum. Bu ülkede her kadının üstlenmesi gereken bir rol var. Adımı tüm dünyanın duyacağı günü sabırsızlıkla bekliyorum. Dünyanın bütün bu olup biteni fark etmesi için uyanmaya ve olgunlaşmaya ihtiyacı var.” sözleri ile yaptığı çalışmaları anlatıyor.
Sibah’ın sözleri ve eserleri, bireysel bir sanat pratiğinden çok daha fazlasını temsil ediyor: Halkının varlık mücadelesini, kadının direncini ve geleceğe dair umudunu...
KUDÜS’TEN YÜKSELEN EZGİLER YİTİRİLMİŞ HAYATLARIN ORTAK DİLİ
Belgeselin ikinci kahramanı ise Kudüs’te yaşayan 18 yaşındaki kanun sanatçısı Sadin Tavil. Genç yaşına rağmen müziğini bir sesleniş biçimine dönüştüren Tavil, kanunuyla dile getirilemeyen acıları ve özlemleri dillendiriyor. Müziği, yalnızca bir sanat eseri değil; aynı zamanda Filistinli kadınların, çocukların ve yitirilmiş hayatların ortak dili.
Melodileriyle izleyiciye ulaşan Tavil, “Zamanla müzik aracılığıyla daha pozitif bir şekilde mesaj verebileceğimi düşündüm. Mesajım: Tıpkı özgürlük gibi, burada güvenlik, eğitim ve yaşam olduğunu, bu yerden kimsenin sürgün edilmemesi gerektiğini anlatmak. Bana özgürlük ve güvenlik vermesi gibi aynı hissi ülkemde de yaşamak ve ülkemin özgür olduğunu görmek istiyorum.” ifadeleri ile dikkat çekiyor.
UMUT, DİRENİŞ VE BELLEK: FİLM BİR TANIKLIK ALANI
Bu kısa film, yalnızca iki kadının kişisel hikâyesini değil, aynı zamanda bir halkın belleğini ve kadının yüklendiği direniş gücünü anlatıyor. Sanat, bu anlatıda bir “hafıza mekânı” olarak konumlanıyor. Her fırça darbesi, her ezgi; yaşananların unutulmaması için trihe düşülen birer not.
KADEM Sanat’ın çalışması, savaşın yıktığı coğrafyalarda sanatın nasıl yeniden inşa edici bir güce dönüştüğünü gözler önüne seriyor. Belgesel, dünya kamuoyuna da bir çağrı niteliğinde: "Görün. Duyun. Unutmayın.”
MADLEEN: UMUDU TAŞIYAN GEMİ
Belgeselde yer almayan ancak bağlamı güçlendiren önemli bir detay da Madleen adlı yardım gemisi. İsrail tarafından alıkonulan bu gemi, adını Gazze'de ailesini denizden geçindiren genç bir kadın balıkçıdan alıyor. Tıpkı Sibah’ın fırçası ve Tavil’in kanunu gibi Madleen de umut taşıdığı için susturulmak istendi. Ancak mesajı çok net:
“Umudu engelleyemezsiniz.”
FİLİSTİN: TÜM İNSANLIĞIN VİCDANI
Sistematik bir şekilde işgal, sürgün, hak ihlalleri ve şiddete maruz kalan Filistin halkı için Gazze’de yaşananlar artık soykırım boyutuna ulaşmış durumda. Bu karanlık tablo karşısında sanat, sadece bir ifade değil; aynı zamanda bir tanıklık, hatırlama ve direnme biçimi haline geliyor.
KADEM Sanat’ın hazırladığı bu belgesel, Filistinli kadınların hem yaşamla hem de gelecekle kurdukları bağa odaklanarak, dünya kamuoyuna bir vicdan çağrısı yapıyor. İlk gösterimi KADEM’in New York’taki Türk Evi’nde düzenlediği Sanatla Direnmek konulu programda yapılan film, KADEM’in sosyal medya hesaplarında “İzleyin, paylaşın, seslerine ses olun. Çünkü bazı hikâyeler susturulamaz.” mesajıyla paylaşılıyor.
