Bakhtawar omar Mohammad
Ne yabancı bir devlet, ne de yabancı bir dil insanı gurbete düşürür,asıl insanı gurbete düşüren yar’dan uzak olmaktır, senin gönlüne girip çıkmak istemeyen,gözyaşlarına sebep olan her şey yar’dır…
Mutlaka haftada bir kere de olsa tek başıma dışarıya çıkıp vururum kendimi yollara, nereye gittiğimi bilmeden kimi aradığımı neleri görmek istediğimin farkında olmadan,çıkıveriyorum, sanki bir işim varmış gibi,sanki…… sanki yar kollarını açmış ve bana “Gel…gel” diye sesleniyor saatlerce gezmekten sıkılmaksızın,çünkü yar’ın kollarına doğru gittiğimi hissediyorum…
Her insan öylemi bilmiyorum, ama ben her zaman başımı yaslanacağım bir yar arıyorum, hatta bazen o ‘kadar yaslanasım geliyor ki başımı kurana yaslanıyorum, bir defasında hoca başımı kuranın üstünde görünce yanıma gelip “Başını kaldır kuranın üzerinde” dedi, o’an ağlayacak gibiydim, içim de “Sevgili hocam vallahi bunun caiz olmadığını edep dışı olduğunu biliyorum, ama ne yapayım başımı yaslanacağım başka bir şey yok ki” diyordum.
Kur-an’a da başımı yaslanamayınca sınıftan çıktım, gittim asıl yar’ın kapısına asıl dostun huzuruna, başımı toprağa yasladım, içim öyle bir huzur buldu ki kalkasım gelmiyordu… Bazen acaba diyorum, gurbette olan, yar’dan uzak olan hiç kahkaha yapar mı, yar’ını düşünmeyip gidelim biraz eğlenelim diyebilir mi hiç, gerçekten bilmiyorum… Yalnız bildiğim tek şey var o’da… Gurbette olan… Yarı olan… Na’dan dan gelen sefayı yar’dan gelen belaya tercih eder… vesselam…
