SAIMI ABUDUREYIMU KÜRŞAD
Kendimle konuşmayı, sohbet etmeyi seven biriyim. Bazen vicdanıma sorular yöneltirim:”Ey Abdurrahim,gül gibi gençliğin hep oyunlarla,filmlerle,gereksiz gezip,tozmakla mı geçecek? Bugün ne yaptın? Yarın ne yapacaksın, neler yapman lazım?”
Bazen nefsim de sorularıma karşı cevaplar verir: “Hayatın tadını çıkar kanka. Kim bilir, yarın ne olacak. Bak,herkes çarşılarda,kafelerde geziyor. Senin onlardan farkın ne?” Doğru söylüyor, dediğim zamanlar da oluyor bazen. Ama ne zaman memleketimde bana intizar olan, bana her secdesinde dua eden annem ve babam, benden büyük başarılar bekleyen akrabalarım aklıma geldiğinde, bu hayallerimden utanç duyuyorum.Vaktimi boş işler için harcamam 0 beni rahatsız ediyor.
Son zamanlarda İslam aleminde yaşananlar beni çok rahatsız ediyordu. Bitmek bilmeyen zulüm, sel olup akan kan ve göz yaşları….
Neden bu halde olduğumuza dair çözüm bulmaya çalısıyordum. Canabı hakkın mucizesi, yüce kitabını elime aldım. İlk ayet cevap verdi:”oku”.anladım. Her şeyi anlamıştım. Problem tam da buradaydı. Bir zamanlar okumuştuk,okumaya calışmıştık ve durum çok farklı olmuştu. Osmanlı devleti bunun örneğiydi. Eğitime ehemmiyet vermesi,üç kıtaya uzanan toprakları fethetmesinin en büyük sebeplerindendi. Zamanında İbn-i sinalar gibi büyük tıpçılar,Kaşgarlı Mahmud gibi meşhur araştırmacılar,Uluğbek gibi gök bilimlerinin sayfasini açmış astronomlar yetişmişti İslam beldelerinde.Ve sedece İslam alemi değil, her ırk,her din mensubları huzur,mutluluk ve rahat içinde yaşamıstı.Ne zaman okumayı,eğitimi bıraktık,işte o zaman geri adım atmaya başlamıştık.
Bugünlerde ise okumuyorduk.sadece okuyor olduğumuzu zannediyorduk.nasıl okumayı,neler okumayı bilmiyorduk. Halık’ın yarattıklarını arastırmıyorduk. Rezzak’ın verdiği en büyük nimeti olan zamanı,kafelerde dedikodu yapmak,anlamsız diziler izlemekle tüketiyorduk. Ronaldo’nun attığı golü bildiğimiz kadar Malik’in indirdiğini bilmiyorduk. İşte bu yüzden bu durumdaydık. İşte bu yüzden Halep kan ağlıyor,Filistinde yatacak yatak yok, Afrika’da çocuklar aç…
Hatta bazen ağlamak gelirdi içimden,ama şunu da biliyordum ki,ağlayıp sızlanmakla,lanet okumakla bu zulüm bitmeyecek. Kesinlikle ve kesinlikle egemen güçlerden daha gelişmemiz,daha güçlenmemeiz lazım. Bunun için de çok okumak,ilim sahibi,şuurlu bir müslüman olmamız gerekir. Öyleyse hep beraber Allah rızası için,ümmetin yeniden dirilişi için emek sarfedelim,çaba gösterelim. İnanıyorum ki, bir gün bu zulümlerin hepsi bitecek ve bu son, ben ve sizin gibi cesaretli ve inanan gençlerin elinde gerçekleşecek.Vesselam.
