Burak Çolo / Diriliş Postası
Kuzey Afrika, 18. yüzyılın sonlarına kadar Osmanlı hâkimiyeti altındaydı. O devirlerde “Garp Ocakları” denen Kuzey Afrika’daki topraklarımızda Tunus, Cezayir ve Trablusgarb eyaletleri teşkil edilmişti. Osmanlı İmparatorluğu, Garp Ocakları’ndaki hâkimiyetini Anadolu’dan, özellikle de Ege tarafından sevkettiği askerler ve levendler sayesinde devam ettirirdi. Eyaletlerde “Bey” ve “Dayı” unvanını taşıyan, hükümdarın vekili olan idareciler vardı ve bütün güç Dayılar’ın elindeydi.
Osmanlı ABD arasındaki ilk temas
1776 yılında İngiltere’ye karşı verdiği bağımsızlık savaşını kazanan Amerika, yepyeni bir devlet olarak tarih sahnesine çıkıyordu. Yeni kurulmuş olan devlet artık diğer kıt’alara açılmak, ticaret ve deniz yollarında faaliyet göstermek zorundaydı. Kongre’nin bu maksatla görevlendirdiği diplomatlar, Akdeniz’deki ilk anlaşmayı 1786 Temmuz’unda Fas ile imzaladılar ve Sultan’dan Amerikan gemilerinin Fas limanlarını kullanmaları iznini aldılar. Osmanlı Devleti ile henüz böyle bir anlaşma yapılmamıştı ama Amerikan ticaret gemileri Akdeniz’e gelmişlerdi. Cezayirli korsanlar 1785’ten itibaren rastladıkları Amerikan gemilerine elkoyuyor, mallarını yağmalıyor ve denizcileri esir olarak Cezayir’e götürüyorlardı. Başkan George Washington, Kuzey Afrika’da yaşananlardan Kongre’yi haberdar etti ve 1795’te Joseph Donaldson başkanlığındaki bir Amerikan heyeti ‘Dayı’yı ikna edip ticaret anlaşması imzalamak üzere Cezayir’e gitti.
ABD’yi ilk kez haraca bağlayan devlet
Akdeniz’deki Osmanlı Gemileri’nin saldırılarına maruz kalan Amerika Birleşik Devletleri gemilerini üst üste kaybetmeye başlayınca Osmanlı Devleti ile 22 maddeden oluşan bir anlaşma yaparak bütün Akdeniz’deki faaliyetleri için Osmanlı’ya vergi ödemeye başladı. Ayrıca Cezayir’de bulunan esirlerin bırakılması için de 642500 dolar “Haraç” ödedi. 5 Eylül 1795 yılında imzalanan ve dili Türkçe olan ‘Dostluk ve Barış Anlaşması’na göre ABD tarihinde ilk kez bir devlet tarafından haraca bağlanmış oldu. Türk Dili’nde hazırlanan anlaşma aynı zamanda ABD tarihinde imzalanmış bir kaç yabancı dilli anlaşmadan biri olma özelliği taşıyor.
Amerikan mürettebatı esir alındı
Arşiv kayıtlarına geçen adıyla “Memâlik-i Müctemia-i Amerika Devleti”nin başı, Osmanlı’nın Kuzey Afrika’daki Garp Ocakları’yla fena halde dertteydi. Cezayir, Tunus ve Trablusgarblı “Resmî Korsanlar” Akdeniz’de kol geziyor, kendileriyle veya doğrudan Osmanlı Devleti’yle antlaşma yapmamış olan veya savaş halinde oldukları devletlerin gemilerini yakalayıp el koyuyor, fidye isteyerek karşı tarafı ekonomik olarak ve moralman çökertiyorlardı. Amerikan gemileri 18 yüzyılın sonlarında Akdeniz ticaretinin getireceği kazancı hesaba katarak Akdeniz’e yöneldi. Fransa, Akdeniz’deki ticaret gemilerinin güvenliğini sağlamak için Osmanlı’ya yıllık 200000 İspanyol doları vergi ödemekteydi. Bu miktar İngiltere için de yıllık 280000 İspanyol doları olarak belirlenmişti. Ancak o yıllarda Amerika’nın Osmanlı Devleti ile imzaladığı bir dostluk anlaşması yoktu. Bu sebeple Osmanlı gemileri bu sularda dolaşan Amerikan gemilerine saldırmaya ve mürettebatını esir etmeye başladılar. 25 Temmuz 1785’te, ABD bandıralı ilk gemi Cezayir açıklarında Osmanlı tarafından ele geçirildi. Bu gemi, Boston Limanı’na bağlı Kaptan Isaac Stevens’in idaresindeki Maria idi Daha sonra Philadelphia Limanı’na bağlı Kaptan O’Brien idaresindeki Dauphin de Osmanlı korsanları tarafından yakalandı. 1793 Ekim ve Kasım aylarında ise tam 11 ABD gemisi Osmanlılar’ın eline geçti. Bu anlaşmayı, 1796’nın 4 Kasım’ında Trablusgarb’ın, 1797’nin 28 Ağustos’unda da Tunus’un Dayıları ve Beyleri ile yapılan anlaşmalar takip etti. Trablusgarb ile varılan anlaşma uyarınca Amerikan tarafı Trablusgarb Bey’i Yusuf Paşa ile Divan’a Amerikalı esirlerin iadesi karşılığında 40 bin İspanyol altını ödüyor, eyaletin ileri gelenlerine de altın ve gümüş saatler, elmas yüzükler ve pahalı kumaşlardan yapılmış kaftanlar göndermeyi taahhüd ediyordu.
