DEMET İLCE / MUHABİR
50'den fazla ülke etkilendi, ancak bu devrimci dalga herhangi bir merkezi uluslararası koordinasyon olmadan gerçekleşti. Tek bir neden veya teori bunların neden ortaya çıktığını açıklayamaz; Bu yılki çalkantılı değişimi körükleyen duygular, otokratik rejimlere karşı yaygın memnuniyetsizlik, ekonomik zorluklar, siyasi reform talepleri ve ulusal birleşme ve bağımsızlık arzuları da dahil olmak üzere çeşitli sosyal, ekonomik ve siyasi faktörlerin bir araya gelmesiyle ateşlendi.
Ancak her ne kadar yaygın olsa da bu devrimlerin çoğu bir yıl içinde sonuçsuz kaldı ya da çöktü. Onları tetikleyen neydi, herhangi bir şey başarıldı mı ve devrimlerin çoğu neden nispeten hızlı bir şekilde sona erdi?
1848'de Avrupa, yerleşik siyasi düzeni altüst eden bir dizi devrimle sarsıldı. Kıtanın dört bir yanında halklar isyan halinde patlak verdi ve bu devrimlerin şok dalgaları tüm dünyaya yayıldı. Ancak bu ayaklanmalar Avrupa tarihinde tuhaf bir yere sahip; başarılı mı oldular, yoksa başarısız mı oldular? Peki bunlar neden Avrupa bilincinde daha iyi anlaşılmıyor?
Nedenleri:
Siyasi baskı ve otokratik yönetim
Pek çok Avrupa ülkesi, sivil özgürlükleri ve siyasi katılımı kısıtlayan otokratik monarşiler veya rejimler tarafından yönetiliyordu. Vatandaşlar temsil eksikliğinden, baskıcı yönetim ve sansürden giderek daha fazla hayal kırıklığına uğramış, bu da monarşi yerine demokrasi talebinin yaygınlaşmasına yol açmıştı.
Ekonomik zorluklar
1839'dan bu yana yaşanan bir dizi kötü hasat, ekonomik durgunluk ve sanayileşmeyle bağlantılı değişiklikler, tarıma yapılan yatırımın azalması anlamına geliyordu; bu da yaygın yoksulluğa, işsizliğe, artan gıda fiyatlarına ve kıtlığa yol açıyordu.
İşçi sınıfı ve kent nüfusu, toplumsal huzursuzluğa ve ülkelerinin hükümdarının ne kadar ihmalkar olabileceğine dair öfkeye katkıda bulunan korkunç yaşam koşullarıyla karşı karşıya kaldı.
İdeolojik kıpırdanmalar
Liberalizm, milliyetçilik ve sosyalizm fikirleri Avrupa çapında ilgi görüyordu. Bireysel haklar, anayasal reformlar, ulusal kimlik ve toplumsal eşitlik çağrıları entelektüel çevrelere yayılarak insanları siyasi değişim ve basın özgürlüğü gibi diğer özgürlükleri talep etmeye yöneltiyor.
Ulusal birleşme ve bağımsızlık arzusu
Avrupa'daki pek çok bölge siyasi olarak parçalanmış durumdaydı; birden fazla eyaletten oluşuyordu veya eyaletler yabancı yönetimi altındaydı. Nitekim Fransa'nın Napolyon Bonapart'ı, kardeşini İspanya Kralı yaptı. Ulusal birleşmeyi, bağımsızlığı veya özerkliği amaçlayan hareketler özellikle İtalya, Almanya, Macaristan ve Polonya'da güçlenerek güçlü bir milliyetçilik duygusunu besledi.
Önceki devrimlerden ilham
Önceki devrimlerin, özellikle de 1830 Fransız Devrimi'nin başarısı, insanlara kolektif eylem yoluyla değişimin gerçekleştirilebileceğine inanma konusunda ilham verdi.
1848'de Fransa'da Şubat Devrimi patlak verdiğinde, Kral Louis-Philippe'in devrilmesi ve İkinci Fransa Cumhuriyeti'nin kurulmasıyla sonuçlandığında, bu devrim bir katalizör görevi gördü ve İtalyan ve Alman devletlerinden Fransa'ya kadar tüm Avrupa'ya güçlü bir mesaj gönderdi. Diğer ülkelerdeki insanlar bunu benzer reformlar talep etmek ve mevcut otoriter rejimlere meydan okumak için bir fırsat olarak gördü ve kıta çapında ayaklanmaları ateşledi.
Toplumsal eşitsizlik ve sınıf mücadeleleri
Aristokrasi ile alt sınıflar arasındaki sosyal eşitsizlikler hoşnutsuzluğu artırdı.
Kentsel nüfus keskin bir şekilde artmıştı ve uzun çalışma saatleri ile işçi sınıfının ve kentli yoksulların yaşadığı gecekondu mahallelerinde yiyecek satın alamama veya kira ödeyememe, onları sanayileşmenin etkisi karşısında daha iyi çalışma koşulları, adil ücretler ve temsil arayışına itmişti.
Bu arada orta sınıflar, sanayileşmenin kolaylaştırdığı daha ucuz, seri üretilen malların artık geleneksel vasıflı zanaat ürünlerinin yerini almasından endişe ederek yeni kentlere gelenlerden korkuyordu. Aslında devrim liderlerinin çoğu, yanlış anlaşıldıklarını ve yöneticilerinden ve nispeten müsrif yaşamlarından kopuk olduklarını hisseden orta sınıf işçilerdi.
Başarılar
1848 devrimleri doğası gereği çeşitlilik gösteriyordu; her ülke kendine özgü şikâyet ve özlemlerle karşı karşıyaydı. Her ne kadar ayaklanmalar o dönemde kalıcı ve yaygın değişikliklere yol açmasa da, gelecekte Avrupa'da demokrasi, ulusal birlik ve sosyal reformları savunan hareketlerin tohumlarını ekti. Sonuçlar bölgeden bölgeye farklılık gösteriyordu ve devrimlerin çoğu başarısızlık olarak değerlendiriliyordu, ancak dikkate değer birkaç önemli olay da vardı.
Fransa'daki Şubat Devrimi, İkinci Fransız Cumhuriyeti'nin kurulmasına yol açtı ve Danimarka da 200 yıllık monarşinin sonunu yaşadı.
İtalya'da 1848, Avusturya ve diğer yabancı yönetimlere karşı bir dizi ayaklanmanın yanı sıra Giuseppe Garibaldi ve Giuseppe Mazzini gibi isimlerin önderliğinde ulusal birleşme çabalarına da damgasını vurdu. Benzer şekilde, Alman eyaletleri yaygın protestolara, anayasal reform taleplerine ve birleşik bir Almanya arzusuna tanık oldu ve bu, Frankfurt Parlamentosu'nun bir Alman ulusal meclisi oluşturma girişimleriyle sonuçlandı.
Habsburg İmparatorluğu, özellikle özerklik ve reform taleplerinin Avusturya monarşisiyle çatışmalara yol açtığı Macaristan'da yoğun huzursuzluklarla karşı karşıya kaldı. Lajos Kossuth gibi isimlerin önderlik ettiği Macar Devrimi, imparatorluk içinde siyasi özgürlükler ve özerklik arayışındaydı. Ancak Avusturya ve Macaristan'da serfliğe son verildi.
Avrupa'nın başka yerlerinde de liberal reformlar ve ulusal bağımsızlık yönünde benzer hareketler ortaya çıktı. Polonya'da, bağımsızlığı yeniden kazanmayı amaçlayan Rus yönetimine karşı bir ayaklanma, sonunda bastırıldı. Çek toprakları, Romanya, Balkanlar gibi bölgelerde de isyanlar ve değişim talepleri yaşandı.
Zorluklar
Değişime yönelik başlangıçtaki coşku ve umutlara rağmen, bu devrimlerin çoğu önemli zorluklarla karşı karşıya kaldı. Devrimci gruplar arasındaki iç bölünmeler, çatışan çıkarlar ve muhafazakar güçlerin iktidardan vazgeçme konusundaki isteksizliği birçok ayaklanmanın bastırılmasına yol açtı. 1848'in sonu ve 1849'a gelindiğinde devrimlerin çoğu bastırıldı ve muhafazakar güçler Avrupa'nın her yerinde kontrolü yeniden ele geçirdi. Bu çatışmalarda da binlerce insan hayatını kaybetti.
Bununla birlikte, 1848 olaylarının kalıcı bir etkisi oldu; liberal reformları, ulusal birliği ve demokratik yönetimi savunan gelecekteki hareketler için katalizör görevi gördü. 1848, Avrupa tarihinde önemli bir dönüm noktası oldu; değişim isteklerinin altını çizdi ve gelecek yıllardaki sonraki devrimlere ve siyasi dönüşümlere zemin hazırladı.
