Sosyal medya ve akıllı cihazlar, hayatımızı paylaşmak için eşsiz fırsatlar sunuyor. Artık bir fotoğrafla anılarımızı dünyayla paylaşıyor, birkaç saniyede hayatımızın perde arkasını gözler önüne seriyoruz. Fakat bu kolaylık, görünmeyen bir bedel taşıyor: mahremiyetin yavaşça silinmesi. Her fotoğraf, her konum, her gönderi aslında bir sınırın biraz daha aşılması demek. Ve bu sınırlar geri alındığında, geriye çoğu zaman sadece pişmanlık kalıyor.
Bilinçli bir teknoloji kullanımı, mahremiyetimizi korumanın temel şartıdır. Özellikle çocuklarımızın fotoğraflarını kontrolsüzce paylaşmak, masum bir anı paylaşımının ötesine geçebilir. Çünkü dijital dünya unutmaz; bir kez paylaşılan görsel ya da bilgi, bir daha tamamen silinmez. Bu durum yalnızca bireysel değil, toplumsal bir bilinç meselesidir. Mahremiyet, sadece özel alanımızı değil, kimliğimizi, kişiliğimizi ve geleceğimizi de korur.
Bugün farkında olmadan, kişisel bilgileri, adresleri, yüzleri, hatta duygularımızı bile dijital platformların veri tabanlarına emanet ediyoruz. Oysa teknolojiyi bilinçsiz kullanmak, kendi evimizin kapısını ardına kadar yabancılara açmak gibidir. Bu nedenle dijital dünyada sınırsız özgürlük değil, bilinçli sınırlar esastır. Çünkü özgürlüğün bile güvenli bir çerçevesi olmadığında, kolayca esarete dönüşmesi mümkündür.
Unutulmamalıdır ki mahremiyet, sadece bireysel bir hak değil; insana verilen bir emanettir. Bu emaneti korumak, dijital çağda insan kalabilmenin en büyük imtihanıdır. Fotoğraflar paylaşılır, anılar anlatılır ama her şeyin bir sınırı olmalıdır. Çünkü mahremiyetin bittiği yerde, insanın özü de yavaş yavaş görünmez olur. Ve bu çağda en değerli şey, hâlâ kendimize ait bir alanımızın kalabilmesidir.
