Kimi zaman bir tren rayında ilerler barış, kimi zaman bir tır konvoyunun arkasında… Ama bazen bir boru hattında sessizce akar; görünmez ama hissedilir. Kilis’ten Halep’e ulaştırılan 2 milyon metreküplük doğal gaz, işte böyle bir sessiz diplomasinin son adımıdır. Ne manşetlere taşınacak kadar sansasyonel, ne de tartışmalara açık bir hamle… Fakat etkisi, yalnızca coğrafi değil; insani, siyasî ve stratejiktir.
Suriye’de savaşın izleri silinmeye çalışılırken, Türkiye’nin yüklenmiş olduğu tarihi sorumluluğun bir uzantısıdır bu sevkiyat. Sadece doğalgaz değil, aynı zamanda bir umut hattı taşınmaktadır o borularda. Isınan evler, canlanan çarşılar ve yeniden açılan atölyeler ile birlikte, yıllardır küle dönmüş hayatlar da ısınıyor belki. Türkiye, sadece mültecilere sınırlarını açmakla kalmıyor; onların yeniden ayağa kalkabilmesi için sınır ötesinde de elini uzatıyor.
Bugün 13. yılını geride bırakan Suriye krizinde Türkiye, hem güvenlik hem insani yardım hem de altyapı yatırımlarıyla bölgede istisnai bir istikrar sağlayıcısı hâline gelmiştir. Bu doğalgaz hattı da bu çabanın bir parçasıdır. Halep’e gönderilen enerji, aynı zamanda göçün geri dönüşüne, istihdamın yeniden canlanmasına ve güvenli bölgelerin cazibesinin artmasına katkı sunmaktadır.
Bu adımın arka planında yalnızca mühendislik hesapları değil, vicdanî ve stratejik hedefler yatmaktadır. Türkiye, “güvenli bölge” politikasını sadece sınır güvenliği ile sınırlı görmemekte; aynı zamanda orada yaşayan insanların hayatını sürdürebileceği insanî bir altyapı da kurmaktadır. Su, elektrik, sağlık, eğitim ve enerji gibi temel ihtiyaçlara erişim, bölgede kalıcılığı ve istikrarı doğrudan etkilemektedir. Halep’e giden gaz, bu vizyonun parçasıdır.
Unutulmamalıdır ki, bu hamle aynı zamanda bir göç politikası aracıdır. Türkiye, kendi topraklarında bulunan milyonlarca Suriyelinin gönüllü, onurlu ve güvenli dönüşünü teşvik etmekte, bunun için zemin hazırlamaktadır. Halep’e ulaşan doğalgaz, aslında İstanbul’daki, Gaziantep’teki ya da Konya’daki bir mültecinin memleketine geri dönebilmesinin kapısını aralıyor. Bu sadece bir teknik transfer değil, bir barış stratejisidir.
Uluslararası kamuoyu, Türkiye’yi çoğu zaman yalnız bıraksa da, Ankara bu zorlu yolculukta kararlılıkla yürümektedir. Birleşmiş Milletler başta olmak üzere birçok kurum, Türkiye’nin bu “yerinde insani destek ve geri dönüş” politikasını örnek olarak göstermektedir. Kilis’ten Halep’e uzanan boru hattı, belki haritada ince bir çizgidir; ama diplomaside ve insanlık vicdanında kalın bir iz bırakmaktadır.
Bu adım, aynı zamanda Türkiye’nin enerji diplomasisindeki yumuşak gücünün bir yansımasıdır. Doğalgaz, petrol ve enerji artık sadece ticari kalemler değil; jeopolitik araçlar, barış enstrümanları hâline gelmiştir. Nasıl ki Avrupa, Rusya doğalgazına bağımlılığını sorgularken enerji rotalarını stratejik kararlarla yeniden çiziyor, Türkiye de kendi bölgesinde enerji üzerinden etkili ve yapıcı bir aktör olmayı sürdürüyor.
Elbette bu adımların siyasi ve güvenlik boyutu da vardır. Halep gibi kritik bir merkezde normalleşmenin artması, Türkiye’nin sınır güvenliği açısından da olumlu yansımalar üretmektedir. Ekonomik ve sosyal altyapının güçlenmesi, radikal unsurların güç kazanmasını zorlaştırmakta, halkın devlet dışı aktörlere mecburiyetini ortadan kaldırmaktadır.
Tüm bu gelişmeler gösteriyor ki; Kilis’ten Halep’e akan gaz, yalnızca bir enerji değil, bir gelecek taşımaktadır. Savaşın kararttığı topraklarda yeniden ışık yanmaya başlıyorsa, bunda Türkiye’nin emeği, iradesi ve vicdanı vardır. Bu nedenle, bu hattın adı “enerji hattı” değil; kardeşlik hattı, hatta insanlık borcu hattı olmalıdır.
Bugün Halep’te soba yakan bir ailenin, elektrikle çalışan bir atölyenin ya da ısınan bir okulun penceresinden dışarı bakan bir çocuğun gülümsemesinde Türkiye’nin izi vardır. Ve bu iz, tarihin en onurlu satırlarında yerini alacaktır.
